Незабыўныя каляды
Вось і свята…
Заглянула нам у вокны сонца.
Будзем мы цяпер багаты,
Мы заробім на каляды.
Весяліцца ўся сям’я
Што за свята? – Каляда.
Пойдзем мы калядаваць:
Падаруначкі збіраць
У прахожых, у дзяцей
Не аставім ім надзей.
Мы пайшлі да цёткі нейкай,
Вынеслі каўбаскі,
Лусту хлеба, пару яек,
Шклянку з нейкай кваскай.
Затым пайшлі да мужыка.
Дзвярэй не адчыніў,
Пасля налаеўся на нас
І ў хату не пусціў.
А мы ўзялі карабок,
Чыркнулі раз-два –
Падпалілі мы яго.
Вось така сям’я.
( Гары-гары ясна, каб не пагасла)
І напілісь, і наелісь усе на свята.
Добра гэта каляда – у жываце багата.
Пасля выйшлі пагуляць
Мы на нейкі дворык,
Ды папаўся наш Алесь
Ноздрамі ў заборык.
Давай яму мы памагаць,
А памагчы дык нечым:
Усе ўжо п’яныя стаяць –
Вось дык пакалечым.
Пасля той каляды ніхто не выпівае,
Бо маці выпіўку ўсю цяпер ад нас хавае.
А Алесь паставіў нам новенькі заборчык:
З камяню яго злажыў, замяніў наш корчык.
Ды і ноздраў ён не мае,
Стаў, як Майкал Джэксан.
Карацей, мы каляду будзем помніць доўга.
А я дзякую ўсім, хто слухае маю рунду,
Што я пяю пра Каляду.