Цеп пачэ – дзі-дзі ды ці-ці, а но вота: цыцкы
Ніколі ня бачыв народ мой ні паляшуков ж,
Шо згінулі тышчамы дзе-та каль дзетачак онь.
Ды толькі трава шапаціць, а ні сена свярбіць:
Ну, як гэта – трохі хоць зЕсці святых Вась пладов.
Прыходзіла восень – а 8 якіхсь смердзюков
Заныкалі нат сенавалы ля майстравых козк.
І вота: капцы вуш прыходзяць – дзядок
Ледзь-ледзь лапаціць нам на клавішках сізых варон.
Ну, шо, зілінота? Ня можэм пісаці, как скот?
А ты вось пачуй, як скажу ЕК, ХОЛУЙ?
Ны й еблык ны нада тобі хоть бы-к на сабанТуй?
Ах, туй оно хочыца бісу в яновах павcюд!..
По нэбовы лэтае дэся лыхый салімот.
А то ж прамо Петя Міроновіч з моглыцый прот.
А не той паночак, шо ночкамы в Камы но пЁць
І в камынь усэ пырыроблюе влад у пыньков.