Забалелі мае ногі
Ад дарогі, ад трывогі,
Ад пакут забытых дзён
Сунецца на іх праклён.
Ланцугоў жыццёвых путы
Цягнуць ногі да зямлі.
Ці ты босы, ці абуты --
Абамлелі, "загулі".
Топчаш, топчаш свае сцежкі
Ты нагамі кожны дзень,
Пакідаючы сумежкі
Ды слядоў блакітны цень.
Мы з рукамі ды нагамі
Сябраваць заўжды павінны
І ў хаце з абразамі,
І ў астрозе, хоць не вінны.
Не дай, Божа, страціць ногі.
Не хадзіць, амаль не жыць.
Без турбот ды без дарогі
Чалавек, як труп, ляжыць.