Многа раз мне казалі: “Паслухай Сямён,
Адрэкісь ад маралі, славутых імён
Той страны дзе радзіўся ты ўмесце с айцом
І ў мужчыну развіўся с прыгожым ліцом.”
Гаварылі мне: “Слухай, навошта цябе
Гэты край Синіявоки? Вуж лучшэ ў Цябет!
Нет рабочэму волі, паўсюды мянты,
Ты у нішчага ролі сустрэнеш “кранты”.”
Я на тыя нападкі абычна маўчаў,
Не хацеў праўду-матку рубіць я с пляча,
Што прыдаць сваю мову, Атчызну і флаг
Можа толькі дзярмовы нахабны мудак!
Толькі той, чый дзядуля ва ўрэмя вайны
Не кідаўся пад пулі, а шоў са спіны
І страляў патрыётам прыдацельскі ў след,
Паліцаем-каётам радзіўся той дзед!
А яго дзед кагда-та памешчыкам быў
І устраіваў ГЕТА дзяцішкам малым,
Біў іх плёткай: “А нука! Пахаць, пацукі!”
І закладаваў цукар за обе шчакі.
Да, с такой радаслоўнай не цяжка прыдаць…
Што Радзіму?!! Так дажэ няшчасную маць!
Ўсё прадаць, ліш бы хутка нажраць жываты –
Вось такія у шутку палілі Хатынь…
Нікуда не уеду! Скажу вам сяйчас.
Не прыдам я не дзеда, не маці, не час.
Я гаржусь, што пазволіў вялікі наш Бог
Ў беларускае поле бяжаць са ўсех ног!
Гэта дар – нарадзіцца у крае вазёр,
Што у цэнтры Еўропы даруе касцёр,
Што б сагрэліся людзі, не зналі бяды
І растаялі ў грудзях самненіяў льды.
Гэта дар – што парадак паўсюль, чыстата.
Дажэ вёскі ў нарадах, кругом красата!
І таму, хто мне скажа “Язжай ка, Сямён” –
Пасылаю я страшны і гнеўны праклён!