Вершы беларускіх паэтаў

Прыгожы верш, мне спадабауся...

Харашо

Гэты верш нагадвае мне песню, у якой выяўлена разнастайная гама пачуццяў: і ўспаміны абдаўнім, беззваротным юнацтве, і першае каханне, што апаліла душу героя і боль,i страты.Верш вельмi прыгожы.

У глухой весачцы сярод лесу выходзiць з-за халява дзяцька i вiтае мяне гэтым вершам. Дзiва i цуд !

Дзякуй!!! Верш вельмі спадабаўся!

Я помню как проходили его в школе... но тогда это был просто школьный материал..... а теперь, так пронизывает.....я помню тоже этот запах....кажется что даже теперь его чувствую...... трогает да глубины души....

супер!!!!!!

Першы раз спаткалася з вершам, вельмі спадабаўся. З'явілася жаданне вывучыть яго, каб у сумныя хвіліны ен грэў душу.

Памятаю гэты верш з 1993-га, вельмі прыемна што пачуў яго зноў!

Вельми добры верш

Нахлынулі успаміны!...

Гэта вельмі прыгожы і цікавы верш,які абуджае цеплыя успаміны аб леце,нібыта улятаешь кудысьці ў блакітнае,свежае паветра...

зрабіла для сябе пераклад на рускую, але можа хто-небудзь дапаможа справіцца з адзінаццатым радком: "клiкнуць хацелася голас замёр"
***
разве быть может тот вечер забыт?
... солнце за бором жар-птицей горит,
что-то шушукает нежное бор,
пахнет чабор, пахнет чабор ...

легкая поступь на узкой тропинке.
девушка в белой искристой косынке,
будто лучами пронизана зорь.
пахнет чабор, пахнет чабор...

выйти б навстречу, стать и признаться.
вот оно близкое, ясное счастье,
кликнуть хотелось, а голос нем-хвор..
пахнет чабор, пахнет чабор...

может одиннадцать лет, иль двенадцать
сердце болит, что не смог повстречаться,
сердце, как прежде, тревожит укор.
пахнет чабор, пахнет чабор...

время то скрылось за дальней горою,
вдруг на мгновенье она предо мною ...
выйду. зову. лишь безмолвный простор.
пахнет чабор, пахнет чабор...

Верш вельми спадабауся. Найпрыгажэйшая думка верша!

Вельми спадабался верш. Найпрыгашэйшая думка верша!!! Улёт!!!

Этот верш баян я его 40 лет назад видел!!!

Ага, Litvintroll добра апрацавалi верш. З гэтакiм iмпульсiуным крыкам вельмi добра перадаецца гэтае пачуццё. Гэткi крык душы.

Мая Радзiма! Як я табе кахаю и люблю! Такая ласкавая мова...такие пачуццi...

Самы мой любiмы верш.

Цудоўны верш, які жыве ў маім сэрцы ўжо шмат гадоў. Ёсць у ім жывая душа, якая звяртаецца да самых глыбінь такога прыгожага пачуцця - кахання, нясмелага і чыстага, нібы дзіцячая сляза...

Люблю Беларусь,сваю родную мацi

Только что купила тимьян и вспомнила, что по-белорусски это "чабор". Нашла это стихотворение, потому что помнила его со школы. Он действительно хорошо пахнет.

Таксама пра Лівінтроль успомніла. Чамусці цяпер верш чытаю, а ў галаве іхні "пахне чабор, папапахне чабор".

Цудоўны верш.

любіце Беларусь, таму што чалавек без Радзімы ужо не чалавек!!!!

Час той схаваўся за дальняй гарою,
Здасца хвілінай — яна прада мною...
Выйду. Гукаю. Маўклівы прастор.
Пахне чабор. Пахне чабор...
Верш «Пахне чабор» — песня-споведзь, у якой выяўлена разнастайная гама пачуццяў: і ўспаміны абдаўнім, беззваротным юнацтве, і першае каханне, што апаліла душу героя, і прыгажосць чыстай душы, яе рамантычная ўзнёсласць, і юнацкая нерашучасць, і боль страты, і дакор сабе...

Год адзінаццаць, а можа дванаццаць
Сэрца баліць, што не здолеў спаткацца,
Сэрца нязмснна хвалюе дакор.
Пахне чабор. Пахне чабор...
I ўсё ж такі, нягледзячы на боль, на сум, жыццё ідзе, яно прыгожае, цудоўнае, і трэба радавацца яму:

...Сонца за борам жар-птушкай садзіцца,
Штосьці снявае пяшчотнае бор,
Пахне чабор, Пахне чабор...
П. Броўка выступае і як паэт-філосаф, які разважае над праблемамі жыцця, над тым, якой павінна быць паэзія. Паэт, на думку П. Броўкі, павінен жыць адным жыццём з народам і зямлёй, роднай Бацькаўшчынай. Адказ на пытанне аб сутнасці паэзіі ў алегарычнай форме дае крыніца, з якой паэт напіўся сцюдзёнай вады:

— Ты хочаш народу
Заўсёды быць люб,
Чаму я такая,
Дарма не дзівіся —
Праз гушчу народа,
Як я праз зямлю,
ПрайдэіІ —
I тады на сябе азірніся!
Паэзія павінна быць заўсёды маладой, як вясна, звонкай і пявучай, як салавей, шчырай і празрыстай, як дзіцячая сляза; яна павінна «плысці ракой, цячы крынічкай жвавай», мець крылы для палёту, быць у вечным творчым гарэнні. Такія думкі сцвярджае народны паэт у вершы «Паззія».

Аб сэнсе чалавечага жыцця, незабыўнасці добрых людскіх спраў і пераемнасці пакаленняў вядзецца гаворка ў вершах «Як ліст дубовы...» і «Сляды». Чалавек павінен быць цвёрдым, загартаваным у жыцці. I тады яму, як і дубоваму лісту, не будуць здавацца страшнымі самыя цяжкія нерашкоды: «віхуры гул і свіст», «вятры і сцюжа», твань, багна, люты мароз... I пакуль не дасягне чалавек «галінамі сонца», не можа ён жыць спакойна. Нават памерці не можа.

Чалавечае жыццё шматграннае, а свет вялікі і неабдымны, усё ў ім пакідае свой след: і пясчынка, і расіна, і песня жаўрука, тым болын чалавек, сляды якога ва ўсім і скрозь: у жыцці грамадства, у чалавечай памяці, ва ўсім, што створана творчым розумам і рукамі людзей. Думаючы пра будучае, паэт звяртаецца да моладзі:

Вы выйшлі ўдалеч, маладыя,
Вам доўга крочыць праз гады.
Не забывайцеся ж, якія
Вы пакідаеце сляды.
(*Сляды»)

Паэзія П. Броўкі — гэта голас нашага сучасніка, якога хвалююць пытанні вайны і міру, жыцця і смерці, любові і нянавісці. Лірычны герой твораў умее цаніць жыццё і радавацца шчасцю мірнай працы, паважае кожнага, «хто працай і навукай чалавецтва ўздымае ўвысь».

мой любімы верш яшчэ са школы

Litvintroll – Пахне Чабор
цiкава

Чудовий вірш. А білоруська мова дуже мелодійна. Шкода, що білоруського народу, як і українського, свого часу позбавили рідної мови настільки, що дітям тепер важко вчити написані нею вірші. А москалі, що всюди гадять своїми висловами про те,що "русский язык более глубокий" і т.ін. вже стали схожі на тупих америкосів, які нічого, крім свого сленгу, не знають і знати не хотять.

вельми прыгожы, милагучны и нават пяшчотны

История прямо про меня. Классный стих!!!!!!!!!!!

Прачытау верш.Спадабауся.
З павагай-Лявон.

вельмi спадабалася!

Норм неплохо учится

сложный, очень сложный

очень понравился)рекомендую всем прочитать)
что реально огорчило,так это отзывы.
попробуйте написать лучше!уверена,что даже четверостишие не каждый осилит