Палатно.
Як успаміны ніткі вяжуць
Жыцьця былога палатно -
Хлусьня ўсё: яно ракою,
Як не было яго, сплыло.
Не важыць успамін той грамаў,
Яго бязьменам не вазьмеш,
Толькі знутры пякучым камнем,
Табе ён спаці не дае.
І ты ўжо там, дзе крачаць вуткі,
Дзе шыпяць зьмеі-гусакі,
Дзе з бацькам, увосень, без абутку,
Начамі лес на хлеў вазіў.
І ты адтуль, да тых каханьняў,
Басанож, жніў’ём, праз халады,
Праз сьлёзы першага каханьня,
Бяжыш на колкія дзяды.
І вось яно: ці сум, ці радасьць?
Як не маё, ізноў усплыло,
Льняным, нябеленым, шурпатым,
Часоў юнацкіх, палатно.
-11.03.12.