Дже ж ты квітнееш, папараць-кветка,
Дже на купалле красуешся ты?
Цябе захінаюць сасновыя веткі,
А можа маліны духмянай кусты?
А можа цвяцеш ты нябачнаю зоркай,
І ў цемры начной немагчыма застаць
Погледам ясным у квятністых пацемках
Усю тваю веліч, прыгожую стаць.
А можа ты проста не ведаеш болю,
Не хочаш адчуць, як срываюць цябе.
Таму і таішся, ды так, мімаволі,
Сама беражэшся, шкадуеш сябе.