Старым нажом ён чысціў бульбу
На кухні, дзе вісеў партрэт.
Гадзюкай песцілася кульба
На стосе кінутых газет.
Ён мармытаў, што верыць будзе
Ва ўсё, што і раней казаў,
Як вартавым у тым Дальбудзе
Сваё здароўе падрываў.
Нагадваў мне пра лес і трэскі,
Пра непазбежнасць жорсткіх мер
Пра тое, што не ўсё нам трэба
Прымаць і зараз напавер.
Мяне ён клікаў у дарадцы
I падымаў на светлы гнеў.
Ён мне пра сілу і парадак
У нейкай роспачы бубнеў.
Пра старасць гаварыў і стому
I выклікаў не жах, а жаль.
Ды профіль бачыўся знаёмы
На сточаным лязе нажа.