Жыццёвыя сцежкі
Паўліны Мядзёлкі...*
Парою лёс цешыў,
Быў час часам золкі.
У Дзвінску і ў Мінску
Гаркоту спазнала,
Аднак і нектару
Сабрала нямала.
Паўліне Мядзёлцы –
Руплівае пчолцы
Матулінай мовы
Квітнелі ўсе слоўцы.
Таму і Паўлінку
Так хораша грала, –
У Янкі Купалы
Душа замірала...
У Будславе потым
Спяліла ўспаміны,
Слязьмі палівала
Мядзёлка Паўліна,
Сваёй Беларусі
Для росквіту
Сілы
У Божае Маці Будслаўскай
Прасіла...
...Цяпер на магіле
Паўліны Мядзёлкі,
Як родныя слоўцы,-
Мядовыя зёлкі,
Як добрыя слоўцы
Аб мілай старонцы,
Што кветкі ўзрасціла
Паўліне Мядзёлцы...
*”Сцежкамі жыцця” – назва кнігі ўспамінаў П. Мядзёлкі