Павольна крочым мы ў абдымкі
зімы.
Сцякае час паціху з неба – ўладар
нямы.
Над намі сонейка не бачна –
а дзе яно?
Відаць, стамілася свяціць нам
даўно.
Здаецца, з неба хтось пытае –
а дзе любоў?!
Адчай і роспач нас за горла бяруць
ізноў.
І мы стаім, вісіць над намі
дакор.
А снег ужо ляцець гатовы – пасланнік
зор.
…А можа, ўсё не так і гэта – я проста
сню.
А дзесьці снег-маўчун цалуе
зямлю.
Быць можа, гэта толькі прывід,
міраж...
І мроіцца: ў душы ўзыходзіць сонца -- круты
віраж...