Зноўку восень страсае лісцё
як апошні падатак з бяроз —
бы збаўляе правоў на жыццё —
на працяг лістападаўскіх кроз.
І, прыняўшы дажджу (на сугрэў!),
пачынае пярэстае ткаць
і зялёныя плацейкі дрэў
на літыя даспехі змяняць.
Вось каб ёй дапамог белы свет
(а і праўда, была — не была!)
заплясці ў павуцінны сюжэт
"бабылетнюю" пасму цяпла.
І усё нажытое — на кон!
Гэта восеньскі сумны "ноў хаў".
ПераТВОРанне — вечны закон
незваротнасці рэчаў і з'яў.
Зноў калеюць ажно да вясны
ўсе, хто восенню так даражыў.
І плывуць багатырскія сны
ў крывацёкі засцюжаных жыл.
Саржавелі кальчугі дубоў.
На каштанах спякаецца медзь.
Толькі клёнаў багровы пакроў
прадаўжае яшчэ палымнець.
Оригинал: https://www.stihi.ru/2015/09/28/10538
Словно данью обильной, листва
Опадает под ноги берёз,
Это осень вступает в права,
Это бой не на шутку – всерьёз.
И как многие лета подряд
Осень кроснами* ткёт пестрорядь,
Понимая: зелёный наряд
Всем пора на доспехи менять.
Чтобы мир ей помог сохранить,
(Хоть бы раз это всё помогло!),
Заплести в паутинную нить
Бабью щедрость да бабье тепло.
Всё готова поставить на кон!
Ей, наивной, надежды простим,
Превращения – это закон,
И закон этот необратим.
Цепенеют до самой весны
Все, кто осенью так дорожил,
И плывут богатырские сны
В кровотоки застуженных жил.
…Заржавели кольчуги дубов,
На каштанах оплавилась медь,
Только клёнов багряный покров
Продолжает ещё пламенеть…