Сяброўцы Ніне Мацяш
Перапёлачка трапяткая,
Над сцюдзёнай, ліхой нядоляй
Твой узвышаны дух крыляе
Прамянямі любові й волі.
Як радка непарыўная лучнасць
З лёсам жыццёвай стыні,
Твая на зямлі прысутнасць –
Ахвярнасцю Ефрасіні.
Болем вякоў каб праліцца
У слязе занядбанай Айчыны.
У сваёй келлі крылцамі біцца –
І ткаць існасць святое жанчыны.
Мужнасць наша і гожасці кветка,
З безабароннасцю, як аблачына,
Найвялікшая Вы паэтка
І найвелічная Жанчына.
На гэтым полі людской няўвагі
Не застудзі, перапёлка, крылцаў.
Столькі ў сэрцы – любові, адвагі.
Столькі побач – сяброў-рупліўцаў.
1993