Мяне абдымае вецер,
Надта кароткім будзе жыццё,
Я нават не марыў з'явіцца у вершы,
У вершы пра быццё...
Нехта глядзіць у сузор'е,
Прабуе пазнаць як дыхае свет,
А нехта зірнуў праз гало маіх промняў,
І зніклі аскепкі бед.
Іх не убачыць за роем
Анёлаў, якія да неба лятуць,
Давай па-дзіцячаму беды зароем
І проста пакінем тут.
Калі падымаецца вецер,
Здымае ён маё хараство,
Няхай нагуляюцца ўволю дзеці,
Скачучы над кастром.
Пялёсткам маіх пачуццяў
Няхай ніколі не будзе канца.
Садзяцца на плечы, далоні і грудзі,
На голаў садзяцца, натхненне будзяць
Анёлы дзьмухаўца.