На цьмянай дарозе стаіць павадыр,
З юрлівай усмешкай, у лыжы абуты, –
Не хоча са сцэны сыходзіць сатыр;
Брахня, гвалт і здрада – яго атрыбуты.
А побач масоўка балюе і п’е,
Харчуецца з ражкі, ківае, як нэцке.
Краіну за трыццаць рублёў прадае
І рукі крывёй не баіцца запэцкаць.
Параліч мыслення, слабы супраціў
І звон ледзяны над разгубленай Плошчай…
Без крылаў імкліва ў прадонне ляцім,
А рэшткі эліты знікаюць у прошчы.
Маўчанне. І ўсё паўтараецца зноў:
Хакей, пасяджэнні, канцэрты, парады…
На саване снежным мне мроіцца кроў –
Нязмыўны аўтограф злачыннай улады.