Заімшэлыя далоні
Нерухомых цягнікоу,
Мы з табой каханню помнік
Пабудуем паміж слоу.
Як пачуем крокі кропель
Па запэцканаму шклу.
Ты хлусціць дазволіш трохі,
Але я ужо змаучу.
Застануся паміж дахау
Толькі літарай адной.
Разам мы пабачым жахі,
Не хвалюйся – я з табой.
Памаучым, нібы у дарогу.
Зорак ціхі карагод.
Праз цябе малюся Богу,
Але, мабыць, ты – мой бог.
З шафы я дастану крылы,
Цемна-шэры пыл на іх,
Гэты мір ужо пастылы,
Маем свій – для нас дваіх.
Зноу мароз ад ззяння сонца,
Крокі у цішыні мастоу,
Наша рэха застаецца
Ад маіх пауночных сноу.
Толькі б нам трымаць далоні
І паміж радкоу прайсці
Мы з табой каханню помнік
Пабудуем. Я і ты.
І сапраўды, як быццам паміж
І сапраўды, як быццам паміж радкоў і слоў чытаеш. Словы як машынальна прабягаюць.
Толькі абьядноўваючае (і) паміж глуздамі дзьвух сардэц.
Вельмі добра.
(бо таксама дазваляю - "хлусЦіць",)
ды і "свій"- прыгожа, няхай мабыць і ад палешукоў- бо больш чуў па нашаму "гняздо")
гэта ўсяго толькі звычайныя
гэта ўсяго толькі звычайныя памылкі, а не тое, што нафантазіраваў сабе нейкі Нырка. што за дурацкі псеўданім?! назваўся б лепш Вантробамі:-))))
Ну па першае - памылкі або не
Ну па першае - памылкі або не можа адказаць толькі аўтар, а не госць.)
А наконт псеўданіма))) Гэта што - інтэрв'ю?