Ты прабач, мая родная маці,
Што карміла мяне малаком,
Але вырас я з тога дзіцяці,
Што сядзеу ля цябе вечарком.
Не патрэбны пяшчота і ласка
Тваёй гладкай, пахучай рукі.
I не трэба мне казкі чытаці,
Я ужо бачыу, што свет не такі!
Вось падняуся з кален, азірнууся,
Бачу мэту - да яе я бягу!
I не стойце у мяне на дарозе!
Хто б ні быу - я бязлітасна б"ю!!!
Мне смярдзяць тыя тоустыя твары,
Што вакол у кабінетах сядзяць.
Я усім сэрцам паветра удыхаю
I не хочу яго выдыхаць!!!