Прачнуся заране-заране, як свет нашых продкаў, —
Не можа стрымаць сябе продкаў маіх гамана,
Затоку зары пакалыхвае іхняя лодка,
На пешай дарозе іх тронная доля відна.
А горкая доля скрыгоча варожай падковай
I вечнаю доляй напомніць жыццю пра мяне,
Астатняя згадка, апошняе крэўнае слова
Скупою маршчынкай пасмяглыя вусны кране.
I ўстану заране. I сон памахае з парога
Задумным вачам, асцярожным жальбе і кляцьбе...
I там, за парогам, світанкам узыдзе дарога,
Якая раскажа, як помнілі людзі сябе.