Слухаць немагчыма... без слёз на вачах... Такая туга... быццам я ...ў Курапатах... Не пускае дамоў да шчасця нас простага, не шануем Дзядоў, забітых ну проста так... Для маскоўскае хеўры ляжым і гніем...ні жывые ні мёртвыя ... амаль што жвір... папіраюць капытам годнасьць, сумленне... няма ў беларусаў нацыі еднасці... Нас сабраць бы да купы, паказаць перспектывы- мы яшчэ ёсьць, мы яшчэ -сіла! Падымемся разам, пойдзем дахаты...Хай не паўторацца больш Курапаты! Магілы Дзядоў напамінкам хай будуць...нам , што жывыя, пакуль яшчэ ў брудзе...Нанос камуняцкі змыем мы некалі, і не дамо панаваць гэтай нечысці... З мозгу далоў і з жыцця - назаўсёды...мы з дземакратыяй- гэта па РОЗУМУ!