Прыгажосць
Ў віхуры цемрадзі і злосці,
Ў будзённай шэрай чарадзе
Нам ёсць патрэба ў Прыгажосці
Не менш, чым ў хлебе і ў вадзе.
Жывём, працуем, ходзім ў госці,
А ўсё ж чагосьці не стае,
А менавіта – Прыгажосці,
Мы ледзь кранаемся Яе.
Ў людскім натоўпе альбо справах
Мы раствараемся падчас,
І ўжо не бачым сноў яскравых,
Ў якіх Яна пакліча нас.
Ў магілу лягуць нашы косці,
Як цела ў ложак спачываць,
І кветкі – кроплі Прыгажосці –
Над намі будуць сумаваць...
Каб не чынілі, што хацелі,
Цьмяная цемрадзь, злая злосць,
Каб будні шэрыя квітнелі,
Стварайце, людзі, Прыгажосць!