Прыступкі,
прыступкі...
Стагоддзі, стагоддзі...
Над кожнаю вежаю сонца ўзыходзіць.
Сягодня — ўзыходзіць,
а заўтра — магчыма,
Асвецяцца толькі кругі пад вачыма.
Прыступкі,
прыступкі —
Імкненне да неба.
Да лесвіц старых надбудоўваць іх трэба.
Ды пісьмамі ў вечнасць
ад нас адляталі
Прыступкі, што продкі калісь збудавалі.
Яны адляталі павольна да Бога
(Хоць помнік забыты —
не варты нічога).
Яны ланцугом акавалі паветра
(Нічога не важыць
забытая вера).
I гэты ланцуг адрываецца зараз
Ад вежы старой,
непатрэбнай, як нараст,
Ад вежы,
карэннямі ўрослай, як дрэва,
Ад вежы,
якая нікому не трэба!..
Прыступкі,
прыступкі...
Адкрылася прорва.
Сышліся дарогі, як сумныя бровы,
I вецер гуляе на ўсіх скрыжаваннях...
I ЦЭГЛЫ НА НОВЫХ НЯМА РЫШТАВАННЯХ.