Мае дзяды далёка ад мяне –
У вырай птушкай адляцелі.
Таго, магчыма, не хацелі.
Ды час паклікаў да сябе.
Варушыць вецер памяць роду –
І птушкі вечнасці ляцяць.
Мне болю страты не суняць,
Не супыніць да зор палёту.
Сумуюць птушкі ў зорных далях,
Глядзяць з нябёсаў на жывых.
Вясной пашлюць да нас зямных,
Каб абудзілі час у трэлях.