Пусты парк ды начны хваляў плёс
Ты зьнікаеш у цемры на крок.
Не спаткалі тут мы свой лёс
І падманвае ўжо мяне зрок.
Пусты бераг, халодны брыз,
Ды цяпло тваіх крохкіх рук,
Невядома, што за капрыз,
Гэта сэрца адчайны стук.
Поўны месяц у безданьні мора,
Адліваецца ўсё ярчэй,
І я памятаю, як учора
Мы спаткацца хацелі хутчэй.
Пацалункаў ды целаў цяпло,
Усё зьнікае бы прывідны баль,
Гэта з намі колісь было
У прадоньні жнівеньскіх хваль..