Казала маці: “Час прабіў
Цяжолый – нету грошай?
А ты назло ўсяму РАБІ!
Рабі жа, мой харошый!”
“Мы не рабы – рабы не мы –
Казаў разумный тата –
Но без работы мы – немы!
Рабі! Дзяржы лапату!”
Вучый патом старэйшы брат:
“Жадаеш выйці у людзі?
Но не ішчы па жызні блат!
Служы! Рабі! І будзе!”
І я рабіў, і я служыў,
І я хадзіў у казарме:
“Павесяліўся б ад душы!” -
Мне многія казалі.
Но вось із арміі дамой
Вярнуўся я мужчынай
І палюбіў куточак мой
Гардзіцца стаў Айчынай.
І я рабіў, і я раблю,
І я навечна буду
Храніць любімую зямлю
Рабіць і верыць у цуда!