Зноў паклікала нас
Ракуцёўскае лета,
Дзе нас камень сустрэў
Стромкі, як кіпарыс.
Ён не можа маўчаць
Камень праведны гэты, –
Нам гаворыць аб той
Незабыўнай пары.
Зноў паклікала нас
Ракуцёўскае лета,
Дзе Максімаў дамок
Ўдаль глядзіць з-пад рукі,
І сабрала ўсіх нас
У кутку запаведным,
Быццам краскі ў букет,
Бы ў снапок каласкі.
Разышлося паўсюль
Ракуцёўскае лета,
Разлілося віном,
Расцяклося, як мёд.
Нам ізноў ад яго
Круглы год будзе светла,
Будзе сэрцы яно
Саграваць і зімой.
Песня гэтага лета
Агарнула планету.
Песню гэтага лета
Будуць слухаць вякі.
Ў гэтай песні звініць
І крынічка паэта,
І нябёсы звіняць,
Як Максіма радкі...