У багне, разбэшчанай багне,
Што мглой забівала раты,
Скажыце, ну хто з нас не прагнуў
Разжыцца драбком яснаты?
Скажыце, ну хто з нас не марыў
Хоць вокам адным зазірнуць
Туды, дзе ўжо не валадарыць
Зрудзелай дрыгвы каламуць?
I вось жа настала хвіліна,
Што гэтулькі снілася нам,
I свет раскалоўся, як шкліна,
He змогшы брыды, напалам:
Направа — сябры-аднадумцы
Да зор неспазнаных ляцяць,
Налева — паскудныя людцы
Ў курчы смяротным хрыпяць.
Ды вось жа якая прыгода —
Так глыбока ўелася мгла...
Расколіна тая не воддаль,
А ў сэрцы маім пралягла...