Мая Муза дрэнная цётка.
З'яўляецца нерэгулярна.
Калі-небудзь гучная нотка!
Ну, а потым - ўсё кашмарна.
Не сказаць, што мы з ёй сябруем.
Пазнаёміліся нядаўна.
Раз у месяц вершы друкуем.
Ды й часцей усяго прыватна.
Нешта ў ёй мяне палохае,
Быццам я не яна, што дурное.
Толькі Музы жывуць эпохамі.
І зайздрошчу я ёй парою.
Кожны дзень да сябе запрашаю.
Ды яна ў мяне свецкая дама:
Трохі хлусіць, бывае прамая -
Не паўтараецца рухаў праграма.
А цяпер вось адпачывае.
Што зрабіць? Усе стамляюцца крыху.
Наогул жа яна - залатая.
А я? Я працую без перадыху.