Разьдзьмухаць зоркі б да сузор'яў і выгуляць туман
Сысьці ў запой паветрам напоеным прывольлем
І На ўтравелым схіле сваіх жыцьцёвых ран
Скруціцца ў млечны шлях ды разьвітацца з болем
Даць сіле церця адаспацца б парваць з асфальтам і
Ўцячы ўначы зь вятрамі туды дзе ўсё высока
Расплыцца б ад усьмешкі па рэчышчах зямлі
І Мо пабачыць вечнасьць за небакраем вока
Ўвайсьці б у змову з ростам ды вышунуць надвор
Разьвеяцца на атамы і зноў сабрацца вонкі
Захоплены ў абдымкі крышталікам прастор
Бы вызваліць і зь ім жа пусьціцца ўперагонкі
Адвыкнуць бы ад успамінаў магчымых зім і лет
Пакрыць ад захапленьня сябе гусінай скурай
Ды забясьпечыць кожны асечкай пісталет
Каб кожны з маздаў здолеў сустрэць свайго ахура
А кожны бодгі сваю сатву амон жа свайго ра
Каб быў паром у выспы птушынай носьбіт мовы
Каб быў гасподзь на сьвеце мацнейшы чым хандра
І Быў прарок ягоны прыглядны ад любові
Цудоўна! Дзякуй табе...
Цудоўна! Дзякуй табе...
выдатна.
выдатна.
няwжо з'явiлась нешта пеwна
няwжо з'явiлась нешта пеwна належнае (вартнае) пасля Багдановiча,Купалы i Барадулiна? ДЗЯКУЙ!!!