Як даўно забытую казку,
Запісаны ў мінулым сказ,
Ты пакінь мяне калі ласка
І ўсё, што датычыцца нас.
Не пытай куды зніклі словы
І чаму пачуцці крычаць,
Дастаткова таго, что зноў мы
Пачалі невыносна маўчаць.
Мы памерлі адзін для аднога,
Пацьмянелі як неба ўраз,
І забыўшы пра чорта і Бога
Паўтараем пужліва намаз.
Як даўно запісаную казку
І забыты ў мінулым сказ,
Не чакай мяне калі ласка,
Бо паэмы зніклі для нас.