Скарынку сонца напалам
Зламаў заходу бор рукасты.
Вясёлка мёд не дапіла
І зацягнула вузел кайстры.
Каўтаў у схове сухавей
Захраслай глоткай чад кялейны:
Яго каханку салавей
Украў на дзёрзкае калена.
Ды непазьбежна – дзесь пад Спас –
Загадка думкай кіравала,
Што пакрысе сплываў запас
Ня толькі, мабыць, карнавала.
Гамонку вабіў перабор:
Хістаўся звычай незалечны.
А мост з раструшчаным рабром
Усьлед за полазам заенчыў.
Сьпіхнула зорку на сумёт
Гурма суродзічаў на кручы,
А ёй хацелася самой
Ляцець і цешыцца бліскуча.
Схіляла ноч спакусны стан
У кажушку, як барва печы,
І мела вызнаную з тайн,
Калі нямка рабіла пеўчым.