***
Вячэрняя прахалода.
Спякотлівы дзень, бывай.
Няхай адпачне прырода,
Бадзенеўскі родны край.
Ну, колькі ўжо можна парыць?!
А заўтра ж – пад трыццаць пяць!
Адно застаецца: марыць
І вершы ўначы складаць
Пра дожджык грыбны-лагодны,
А лепей – каб як з вядра!
Даволі ўжо дзён пагодных:
Грыбная стаіць пара!
Ды толькі ж ані грыбочка,
У лес ні пайдзі які,
І дрэвы свае лісточкі
Паскручвалі, бы ў кулькі.
Эй, дождж, ты не спі, прачніся!
Эй, сонца, суціш прыгрэў!
Няхай праліецца з высі
Вады выратоўны спеў!
Няхай ачуняюць трошкі
Узлескі, лясы, палі
І скажа сваяк мой Лёшка:
“Якія грыбы пайшлі!”
***
Навакол – зямная прахалода.
Дождж пайшоў спаволенай хадой.
І сады ўздыхнулі, і гароды,
Дажджавой абмытыя вадой.
Ажылі прывялыя ўжо травы,
Кветкі ўверх прыўзнялі галаву,
І дубок маленькі кучаравы
Нібы шэпча некаму: “Жыву!”
Сінява выглядвае з-за хмары,
Бы чакае вызвалення міг.
Хутка сонца зноў загаспадарыць
На абшарах вечнасці сваіх.
He напісаць з замілаваннем верш
Пра мой Дняпро, стамлёны і агорклы.
Чым ён яшчэ, атручаны, жыве
Пад позіркам біблейскай Чорнай зоркі?
З жалобаю схіляюся над ім.
Быў вечны, нібы бог, а памірае.
Hi крыўды і ні зла не прытаіў,
Нікога і нічым не дакарае.
Існуй далей, гадуйся, чалавек,
Загінеш хутка пад уласным смеццем.
Я перажыць паспела столькі рэк,
Што ўжо жыцця страшуся, як бяссмерця.
I словам я не здольна ажывіць
Панішчаныя нашыя святыні,
Хіба вады атрутнае папіць,
Няхай душа знябудзецца, астыне...