У тлуме сталічных вуліц
я думаю ўсё часцей
пра вёску, што цёпла прытуліць
мяне да сваіх грудзей.
Уцёкі... а можа, пагоня?
Куды... ад каго... за кім...
А недзе на чыстых гонях
адпачываюць вякі.
А недзе лясной палянай
паважна праходзіць лось.
І ты ў гэтым свеце нязнаным
не гаспадар, а госць.