Я — ваш пастух, авечкі,
Я — вам амаль за татку:
Пасіцеся каля рэчкі
У згуртаваным статку!
Дык жа скажыце па шчырасці,
Ці не з маёй літасці,
Каб воўне кудлатай вырасці,
Вы раскашуеце ў сытасці?
Слухаю я з лагодаю
Авечую вашу мелодыю —
Адказваеце з замілаваннем
Мне харавым бляяннем!
I як жа статку не славіць
Заслугі маёй пугі,
Што па-дзяржаўнаму правіць
Авечкамі ўсёй акругі?
Як ад спакус авечкі
Здолелі б абараніцца:
Злева — граніца грэчкі,
Справа — аўса граніца...
Даюцца авечкам туга
Слоўныя нашы навукі,
Але як лясне пуга,
Будзяць іх гэтыя гукі.
Пугай, што спудзіць здатна,
Ваша авечая паша
Ахоўваецца выдатна:
Паша — дзяржава ваша!
Тут можаце вы без страху
Траўку скубці трапяткую,
He баючыся замаху
Воўка, што з лесу цікуе...
Вы паслухмяны парадкам,
Якія дае свабода:
Паміж пастухом і статкам
Пануе поўная згода.