Са звонкім смехам ручаіны
Імчалі, радасць несучы,
Свой смех пазычыўшы ў дзяўчыны
Пад ціхім клёнам уначы.
А вецер той, што неахвоча
Галінкі стылыя лічыў,
Падслухаў шэпт яе дзявочы —
З сабой забраў удалячынь.
Той смех і шэпт увесь, няйначай,
Тады ўзяла з сабой вясна.
Перад душой маёй юначай
Заўжды ў даўгу была яна.