Спазнаць ты хочаш сэнс жыцця,
Ці ты смялей за ўсіх?
Абраў ты свой адзіны шлях,
Не той, як у другіх.
Ты чуеш выбухі гармат,
І бачыш навакол,
Ты адчуваеш смерць стократ
І шын сваіх пракол.
А што свярбіць паміж грудзей
І дыхаць не дае?
А гэта вострый нож людзей,Каторыя свае.
Свае заўседы з намі йдуць,
Турбуюцца за нас,
Жадаюць нож табе ўваткнуць,
І так пачаць расказ:
Ён бачыў ліса меж галін,
Што бег за ім у след,
А на вяршынях тых ялін
Сядзеў касматы дзед.
Той дзед чакаў спачатку днеў,
Шукаў, каго б сустрэць,
Бо нікаго з старых сяброў
Не бачыў мэты грэць.
Ён навучыў яго кахаць,
І навучыў цярпець,
Цяпер умее ён спяваць
І ведае, што пець
І ён спытаў: А як жа нож,
Што дома атрымаў,
Сказаў сівы дзядок:Ну, што ж,
Я не здарма чакаў.
І усміхнуўся сівы дзед
З сівое барады,
А ён пабачыў толькі след,
Ды серы пах густы.
Імгненне страх саяў у вачах,
Ён ведаў, што далей,
Ён лез чакаць пад неба дах
Таго, хто ўсіх смялей