Ці Цэзар, ці ніхто... Чакаць зацята.
Фіранкі непразрыстыя завесіць.
І сыпаць у камін сухую мяту,
І ля вагню пісаць, пісаць і крэсьліць...
І ўсё чакаць. Ці Цэзар, ці самота.
А прыйдзе ён – стары, зьнямоглы, брудны.
Ён толькі што з каня. Ён піў з балота.
І час на лбе яго накрэсьліў руны.
Ён зойме ложа, крытае вісонам,
Не для каханьня – выспацца з дарогі.
І раніцою рушыць легіёны
Да новай легэндарнай перамогі.
Падымеш перакуленыя вазы,
Дап’еш віно зь яго пустога кубка,
Завесіш вокны, перамысьліш фразы
І да агменю зноў працягнеш рукі.
Ці Цэзар, ці ніхто. Няхай мястэчка
Віруе ад неверагодных плётак.
Ты нешта зноўку пішаш кожны вечар
І зноў на вуснах адчуваеш дотык.
А побач – шчасьце са штодзённым супам
І пацалункам, звыклым, быццам грошы.
А ты ў самотным доме шэпчаш: «Любы...»
А хто – ні ўспомніць, ні ўявіць ня можаш.