Шчэ жыў прадчуваннем прыгожага, Шчэ ружа-краса не цвіла, А сны юнака растрывожыла Паненка, што побач прайшла. Мінулі часы. Ды блізкімі Здаюцца – зарніцы й затонь, Якія наіўных нас зблізілі, Святла распаліўшы агонь.