Гады бяруць сваё, і ўжо на восень
жнівом дачасным выкіруе лета,
хоць палатном маіх жыццёвых кросен
не ўсё, што дарагое мне, сагрэта.
Ды задажджылі дні і стынуць ночы,
і верасы палаюць апантана…
У вечары асеннія пакрочыў
праз дзень жыццёвы
мой вясновы ранак.