— Што ж ты, радасць, такою зрабілася?
Не забавіш, не ўвесяліш?
— Хм, сама на мяне і забылася:
Смутна ходзіш, трывожна спіш.
— Але ў чым вінавата я, светлая,
Дзе памылка мая і віна?
— Ты зрабілася сэрцам няветлая,
Паспытаўшы кахання віна.
— Пачакай, ты ж сама частавала,
Прымушаючы вочы яснець!
— Але я да краёў налівала
Не затым, каб краналіся ледзь.
— Я баялася п'янай напіцца,
Я страшылася келіха дна.
— Добра, хопіць, ідзі весяліцца,
Кінеш вокам — і ты не адна.
— Не адна! Колькі шчасця багата!
Ды з яго забірае на плач!
— Ну дык ведай: не вернеш ты брата.
Не табе прызначаўся. Прабач.