Скураты ад драўняных латанняў
У рыштках пачарнелі даўно,
Яркім сурыкам позніх світанняў
Восень мажа сваё палатно.
Бы ў гадзінніку сыплюцца лісцем
Праз нябачную шыйку часы.
Суцяшаюцца прагі і мыслі,
I спакойней гучаць галасы.
I рыхтуецца з неба залева
Апустошыць нябесную цвердзь
На сухое жабрацкае дрэва,
Што згубіла апошнюю медзь.