Сібірскае сяло. Замецена дарога.
Віюцца з каміноў блакітныя дымкі.
Ледзь клыпае этап. Прыкрыкваючы строга,
Прыспешваюць яго сабакамі стралкі.
Як абразы ў куце, заплаканыя твары
Праз шыбіны глядзяць на наш нялюдскі род.
О, матухна Сібір! Мільённыя ахвяры
Прайшлі перад табой без права на зварот.
У зрэнках вашых жаль Марыі-Магдалены.
Не плачце, усё адно нам не мінуць крыжа.
Наш гефсіманскі сад дзесь каля вусця Лены,
Дзе на той свет даўно заворана мяжа.
Згадаю – сто разоў я стаў бы на калені
За слёзы тых жанчын, іх мацярынскі жаль.