Ягору Марціновічу
На мураўёўскай шыбеніцы на віленскім шляху
Вісеў паўстанец-каліновец, схіліўшы галаву.
Суворымі вачыма глядзеў ён смерці ў твар:
Даў яму агеньчык Яська-гаспадар.
Не ведаў усё тутэйшы, як сябе назваць,
Пакуль не прачытаў адну газету з Вільні,
Што простым, родным словам
Падняла нас з магілы.
Казалі, памяркоўныя –
Дык не, паўсталі ўзброеныя,
І случакі-паўстанцы рушылі ў свой бой,
Бо не зламалі праўду чырвоныя дакрэты.
І як ні піравалі тройкі,
Той голас усё ж да нас дайшоў,
Скрозь Салаўкі, Амерыканку,
Жах гэпэушных кіпцюроў.
Прайшлі гады – зноў літвінаў
Абудзіла толькі слова.
Жах Курапатаў узяў прабіўся
Праз вір хлусні і таямніцаў.
Цяпер хапае паляўнічых
На нашы думкі і ідэі.
Дручкамі выбіваюць згоду,
Судамі нішчаць усе надзеі.
Усё ж ёсць у нас адзін агеньчык –
І ім яго не патапіць.
Стрэлы знішчаюць толькі целы,
А слова куляй не забіць.