Сьляды.
А жыцьцё наша не тлум, не скруха,
Не ў нябыт яно на злом ідзе,
Паглядзі, у’яві сабе, паслухай,
Куды, зачым сьлімак свой сьлед вядзе.
Зачым наўкольле разчініла дзьверы,
Жаўрук спрабуе голас угары,
На балацянцы бусел - кавалерам,
А жабы раздуваюць пухіры.
Жыцьцёвы сьлед заўсёды застаецца
І гэты неўміручыя сьляды,
Як і каханьня, што ляжаць ля сэрца,
Як і мае, вось гэтыя, радкі.
-09.04.16.