Ужо колькі год я на сняданне п'ю ілжу,
Глынаю яе залпам...
Я пачынаю з раніцы,
Паспець каб усю сябе параніць,
Каб не аставіць месца
Для надзеі, думак,
Мары як свае мне здзейсніць...
Такім нялёгкім лёсам
Упіваюся ...
І напіваюся...
Спачатку не гарэлка- піва,
Ужо потым даганяюся
Да поўнае кандыцыі ...
Дыягназ я сама сабе паставіла...
І, мабыць, не зусім медычны,
Хутчэй на сацыяльны
Ён падобны...
Такіх як я, на Беларусі сонм...
Адны гарэлку п'юць
Ужо з раніцы,
Другія слухаюць навіны
Ці глядзяць...
І гэтак зноў і зноў...
Так страшна нам
Пачаць мяняцца...
Мо Мова дапаможа?
Ілжы на Мове быць не можа?
Изноў даверліва гляджу
У манітор...
Манкурт і здраднік
Там на Мове
Размаўляюць...складна
Глядзяць мне ў вочы
Проста ...
і лгуць...ілгуць...
Напруга аж ўздымае
Тым манкуртам грудзі...
Не ў Мове справа, спадары,
А ў нас!
Гаспадыры сабе мы
Або не?
І колькі вытрымаць яшчэ
ПрыйдзЕцца
Нам-табе, і мне...
І вам таксама,
Хто з манітораў
Нам ілжу ...вяшчаюць!
Прашу прабачэння ў непітушчых, хоць такіх і няма...гл. вышэй!