В саду горит костер рябины красной,
Но никого не может он согреть.
С. Ясенін
Слынная ў садзе паэтавым
Аскомінай горкай душы,
Я ў садзе зямным непрыкметная –
Расту ля дарог ці ў глушы.
З вясны, як усе, прарастаю.
Малюся вятрам і дажджам.
Хоць лета я, лета не знаю,
Надзеі пакінуўшы там.
Я восені мудрай самотнай
Гронка апошняй крыві.
Любоўю яе незваротнай
Магу апячы і здзівіць.
Адкрытая сонцу й завеям,
Свой лёс я нясу на плячах.
Хоць і кволая, але ж умею
Расці нават на камянях.
Падарожніку – як надзея
Агонь нерастрачаны мой…
Вы не верце, што я не сагрэю –
Я адна гару сцюжай зімой.