Міхасю Скоблу
Па дарозе з Гомеля на Менск
у лісьцёвым залатым тунэлі
хуткасьць набывае новы сэнс,
нібы штрых на сьвежай акварэлі.
Восень, што скалела ад вятроў,
восень, што азябла ад туманаў,
просіцца ў нагрэтае аўто,
нібы прыдарожная путана...
Восень пашкадуем — так і быць,
бо і самі сёньня — пілігрымы.
Між аблок стралой анёл ляціць, —
ледзьве пасьпявае за машынай...