Сьпявае вецер песні ціха
І шэпча дождж пра тое знов,
Што сонца вжо адзалаціла
Апошнім восеньскім лістом.
У нязваных думках кров іграе,
Бо прыгадалась знов і знов,
Як засталась у родным краі
Мая апошняя любов.
І што спамін аб мілым шчасці,
Якога нельга павтарыць -
Мой верш, у восеньскім нянасці,
Лісточкам залатым гарыць.
23.09.1979
Кали есьць час чытаю вершы
Кали есьць час чытаю вершы беларуских
письменникау.Мне вельми прыемна.
Вялики дзякуй за нашу беларускую мову.
З павагай-Лявон.
Вялікае дзякуй на увагу да
Вялікае дзякуй на увагу да нашай мовы.Колькі нас, беларусаў на сьвеце? 7 ці 8 мільёнаў, але ж мы беларусы, а не кітайцы і згодна гэтаму дыялектычных ручаін на мове намнога меней чым на кітайскай.Але куды б лёс нас не кінуў - тое, што закладзена з дзяцінства нам словам родным, рана ці позна, ажывае і патрабуе сваяго выйсьця.Гэты вывад я раблю з асабістага лёсу, бо такое здарылась са мною праз 30 год як пакінуў Беларусь. І мая творчасьць, маё вершаванне падобна машыне нямазанай - толькі луска іржы атлятае.Як нічога не перашкодзіць - аддам свае набыткі на гэтай ніве сайту Вершы.ру.Толькі, чытач, не судзі строга.
Яшчэ раз, дзякуй за увагу.Карцялёў Міхась.