Задумала адна калісь старуха
З казлом старым растацца назаўжды.
Стаў ён стары , таўстое адвесіў бруха
І рэдка ўстае нават дыбы.
А я зажытачная бабка- жыццялюбка
Вазьму сабе пажыць казла другога
Яшчэ ж вясёлая , ды й неадналюбка
І будзе шэрсць і будзе дапамога .
На перабор мясцовыя збягаліся казлы
І вельмі паважаныя з замежжа.
Дасталася замежнаму казлу гран-пры
Прыгожая на ім была і модная адзежа.
Ёй спадабаўся гэты модны козлік,
Ён спрытный быў і масць дзяржаў.
Прыемный быў на позірк і на воблік
І дужа гучна козлік тот бляяў.
Рашыла бабка з ім жыццё прадоўжыць
Няведаючы гора добра і вясёла жыць .
Але ж у казках толькі так бывае
Чагосць казлу ў старухі не хапае...
Збягае здраднік днямі да суседскіх коз
Стаптаў гарод , памяў ўвесь авёс.
Патрабаваў сабе лепшый дагляд
Тут паміж іх, пайшоў зусім разлад.
Старуха збілася ўжо з ног
Непаслухмянага шукаць свайго казла.
А як знайшла - дык выставіў ёй рог!
Памощнік хварасціна , а ці мятла.
Бляе ён громка стаўшы каля хаты
Ўсё яму мярэшчыца не так.
То спаць маленькія мяшаюць парасяты
То ежу зробіла старуха абыяк.
Вось тут і ўспомніла свайго казла
І абразумілася плачучы старуха.
Хоць быў стары казёл , але ж без зла
На што ж патрэбна гэта людзям паказуха?
Мараль у гэтай байкі- такава
Трымайся ў старасці свайго, а не заморскага казла.
20.02.2019.г.Лілія Воранава ( Заяц)