Стаяў на ніве волат нашай,
На роднай глебе нескарона.
А пеў пра шчасьце ён адважна,
А пеў ён голасам мільёнаў.
З маланкай зьвязваў словы ўмела
Ды, ўзяўшы думку проста з сэрца,
Ён песьняю ўмацоўваў сьмела
Людцоў, якіх даўно прыгледзеў.
Для іх ён зоркай сьветазарнай
Асьвеціць шлях зь нябёснай цемры.
І гэта заклятая мара
Калісьці зьдзейсніцца – ён верыў.
Калісь паўстане край ягоны,
На ногі цьвёрда абапрэцца,
Разыйдзецца ў сваім загоне,
Ды сонца зноў над ім засьвеціць.
Але паўстаў дасюль нябачны
Ў чырвонай таямнічай жудзе,
Глядзіць зьвярына, ледзяняча
Пачварны цмок – слуга прыблудзе.
Дазнаўся песьнярову мару
Ды абурыўся ёй нямала,
Кідае ў волата-пясьняра
Тры соцень тых агністых хваляў.
Ня вытрымаў ваяк магутны,
А толькі ў попел абярнуўся.
Але заўсёды будзе чутны
Ягоны сон аб Беларусі !
23 ліпеня, 2012 року