Неспакойны сусвет… Зорак мроіцца плынь… Знічкі яркае след Уразаецца ў стынь…
Паглядзі, чалавек, - Гэта вечнасць не спіць І каторы ўжо век Нам у вочы глядзіць Іранічна крыху, Быццам хоча сказаць: “А ці зможаш мяне, Як блыху, падкаваць?”