Вачамі відаць канец калідора.
Два метры да волі, і скончыцца гора.
Крок… і паветра кранецца да шчок.
Ветліва пстрыкне адкрыты замок.
Прастора, што ціснула, зараз бязмежна.
Шэпча: “Ты вольны… Жыві незалежна!”
Сонца па скуры пяшчотай сцякае.
Яшчэ адзін крок. Больш нiхто не трымае.
Цела дрыжыць… Унутры неспакой…
Я выбраўся з цемры і зноў стаў сабой.
Вецер ласкава кранае за плечы,
цалуе ў твар i спявае об нечым.
https://t.me/idyllic4/126